Και τώρα θα σας πω πώς είναι να δουλεύεις κουζίνα στην Ελλάδα του σήμερα. Part 1

Δεν είναι ρομάντζο.

Δεν είναι Netflix.

Δεν είναι “MasterChef".

Είναι ιδρώτας που τρέχει μέσα στα μάτια.

Είναι πληγές από καμένο λάδι στα χέρια σου. 

Είναι πόνος στη μέση, στις φτέρνες, στα νεύρα σου.

Είναι να μπαίνεις στη βάρδια σου χωρίς να έχεις κοιμηθεί αρκετά.

Να δουλεύεις με πυρετό, καμένος, κομμένος.
Να μη σε ρωτάει κανείς αν είσαι καλά.

Είναι να λείπει προσωπικό και να σου λένε: “βάρα εσύ για δύο”.

Είναι να λιποθυμάς μπροστά σε συνάδελφο και να σου λέει: "αχ δεν μπορώ να σε πάω στο νοσοκομείο έχω να πάω σουπερ μαρκετ"
Είναι να μη σχολάς ποτέ στην ώρα σου, αλλά να σου τη λένε κι από πάνω αν καθυστερήσεις 5 λεπτά.
Είναι να μαγειρεύεις για 100 άτομα με μάτια που δεν φτάνουν, με ψυγείο χαλασμένο, με πρώτο υλικό για πέταμα.
Είναι να σού φωνάζει ο “υπεύθυνος” για κάτι που δεν φταις, μπροστά σε όλους, με ύφος εξουσίας και ανωτερότητας, λες και είσαι σκουπίδι.
Είναι να τρέχεις σαν τρελός να καλύψεις λάθη άλλων.

Είναι να νιώθεις ένοχος που ζητάς ρεπό.
Είναι να έχεις φάει τα νιάτα σου σε κατσαρόλες και τηγάνια, να έχεις ματώσει τη στολή σου, και ακόμα να σου λένε “άντε καλέ, πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις ένα φαγητό;”.
Είναι να σε αποκαλούν “βοηθό κουζίνας” όταν είσαι κανονικότατος επαγγελματίας.
Είναι να σε εκπαιδεύει κάποιος χωρίς καν να έχει σχέση με το επάγγελμα και φυσικά που δεν έχει καμία διάθεση να σε διδάξει.
Κι όταν εσύ προσπαθείς να μάθεις "τα παιδιά σου" με αξιοπρέπεια, να σε θεωρούν “ρομαντικό” ή “παλιομοδίτη”.
Είναι να βλέπεις νέα παιδιά με όνειρα  που τα καίνε για 300 ευρώ τον μήνα σε πρακτικές.

Να σέρνονται και να νομίζουν ότι έτσι είναι "η ζωή".
Είναι να μην υπάρχει αξιολόγηση ούτε στα ΙΕΚ, ούτε στις σχολές, ούτε στους εργοδότες.

Να κυριαρχούν οι γνωριμίες, τα ψέματα, η επίφαση.
Είναι να προσπαθείς να μιλήσεις για αξίες και να γελάνε.
Είναι να βλέπεις ανθρώπους με ταλέντο να λυγίζουν.

Να παραιτούνται.

Να παθαίνουν εγκεφαλικά και αυτοάνοσα στα 30.

Να παίρνουν φαρμακευτική αγωγή για να αντέξουν το άγχος.
Είναι να δουλεύεις 20 χρόνια και να νιώθεις ακόμα ανασφάλεια.
Αλλά...
Είναι και να βλέπεις έναν μαθητή σου να πετυχαίνει την πρώτη του μπεσαμέλ και να σου χαμογελά.
Είναι να σου λέει ένας μάγειρας “με έσωσες τότε”.
Είναι να καταφέρνεις να παραμείνεις άνθρωπος, εκεί που άλλοι έγιναν σκιές.
Αυτό είναι κουζίνα στην Ελλάδα.

Σήμερα.

Και αν εσύ που διαβάζεις το ζεις, να ξέρεις: δεν είσαι τρελός.

Το σύστημα είναι άρρωστο.
Κι εμείς οι λίγοι που κρατιόμαστε ακόμα όρθιοι, είμαστε το φάρμακο.
υγ: Ακολουθούν και άλλα Part