Ο Δημήτρης Μουγκός: αυτός που φωτογραφίζει φως από μέσα και τα μακαρόνια (οι αγαπημένοι καλλιτέχνες part 2)
Πάντα μου λέγανε: «Καλά, δεν βαριέσαι το πήγαινε-έλα Θεσσαλονίκη – Κατερίνη για να κάνεις μάθημα;» Η αλήθεια είναι πως κάποιες μέρες ήταν φρικτές. Ειδικά όταν είχε ζέστη, ήλιο και ήσουν στριμωγμένος μέσα σε ένα αστικό λεωφορείο που μύριζε θερινό ιδρώτα και βαριά μοναξιά. Και παρ' όλα αυτά, μέσα μου η Θεσσαλονίκη ήταν πάντα κάτι άλλο. Γκρίζα και χρωματιστή ταυτόχρονα. Σκοτεινή με φως ντισκομπάλας. Ήταν τα rave party των '90s στο Nani Nani. Ήταν το acid κάτω από το γήπεδο του ΠΑΟΚ – που την πρώτη φορά που μπήκα δεν ήξερα πώς να βγω (sober ήμουν). Ήταν τα παλιά ΚΤΕΛ απέναντι από τα δικαστήρια, χωμένα μέσα στα κόκκινα φώτα. Ήταν και είναι μια γλυκιά πληγή που δεν μπορώ – και δε θέλω – να αφήσω πίσω. Θυμάμαι ακόμα τον Σιδηροδρομικό Σταθμό. Βρώμικος. Μπίχλα. Και όμως… μου άρεσε έτσι. Τη γόβα του Καρύδα στην Εγνατία. Τα κίτρινα φώτα στους δρόμους. Τους γερανούς στο λιμάνι. Το FIX, όταν δούλευα εκεί. Μικρά κομμάτια που συνθέτουν ένα μεγάλο παζλ ανθρώπων, φύλων, φυλών. Δεν ...
