Και τώρα θα σας πω πώς είναι να δουλεύεις κουζίνα στην Ελλάδα του σήμερα part 2

Κουράστηκες και συ ε;

 Όχι, δεν φταις εσύ που κουβαλάς ενοχές.

Όχι, δεν είσαι “γκρινιάρης” επειδή δεν ανέχεσαι την κακοποίηση.
Όχι, δεν είσαι “ευαίσθητος” επειδή θες να δουλεύεις με σεβασμό.

Φταίει ένα σύστημα που έχει μάθει να λειτουργεί με φόβο, με φωνές, με εξουσία.
Φταίει που η κουζίνα έγινε πεδίο μάχης αντί για χώρος δημιουργίας.
Φταίει που δεν υπάρχει πραγματική επιθεώρηση, πιστοποίηση, ηθική.

Σου λένε “έτσι είναι η μαγειρική”.
Όχι, έτσι είναι η κακομεταφρασμένη, παρακμιακή εκδοχή της.
Η μαγειρική είναι τέχνη, επιστήμη, χειρωναξία και συναίσθημα.
Όχι ριάλιτι. Όχι στρατός. Όχι reality show εξευτελισμού.

Έχουμε μάθει να δουλεύουμε χωρίς υπογραφή, χωρίς αναγνώριση, χωρίς συμβόλαιο.
Δεχτήκαμε να μάθουμε από “σεφ” που δεν δίδαξαν ποτέ τίποτα.
Συμβιβαστήκαμε σε κουζίνες που ήταν θερμοκήπια κακοποίησης.
Και κάναμε το λάθος να το βαφτίσουμε “εμπειρία”.

Να σου πω τι είναι εμπειρία;
Να μαθαίνεις από κάποιον που σε σέβεται.
Να δουλεύεις σε ένα περιβάλλον που είναι αυστηρό αλλά όχι τοξικό.
Να αμείβεσαι όσο αξίζεις και να παίρνεις τα ρεπό σου χωρίς να ντρέπεσαι.

Έχουμε ταλέντο σ’ αυτή τη χώρα. Έχουμε ψυχή, τεχνική, πολιτισμό.
Έχουμε τις πιο αληθινές κουζίνες — τις γιαγιάδες μας, τις αυλές μας, τα νησιά μας.
Αλλά τις θάψαμε κάτω από “fusion” καπνούς, ψεύτικα βραβεία και copy-paste από το εξωτερικό.