Ο Gaslighter: Το Archetype της Ψυχολογικής Μαγειρικής στο φούρνο

Όλοι τον έχουμε πετύχει.

Συνήθως είναι το ίδιο τυπάκι που αναλύσαμε πριν στο άλλο ποστ πιο κάτω, καθώς αυτά τα δυο μοτίβα συμπεριφορών είθισται να  πάνε πακέτο, είναι αυτό το άτομο στη δουλειά, που συνήθως έχει θέση υπευθύνου (εγώ έχω συγκεκριμένο άτομο στο κεφάλι μου μη νομίζεις που με έκανε όχι απλά για την δουλειά μου και τις γνώσεις μου στη μαγειρική, αλλά ακόμη και για το όνομα μου να αμφιβάλω, βέβαια η πουτάνα η τύχη τα άστρα και τα ζώδια την τύφλα μου τη μαύρη φέρθηκαν σαν να με κατούρησε μαύρη γάτα και ακόμη είναι αλώβητος και κατασπαράζει κόσμο με την τοξική συμπεριφορά του).

Ο Gaslighter

Διάβασε πολύ προσεκτικά γιατί τα πέρασες όλα και αν δεν τα πέρασες φρόντισε να δεις τα κόκκινα σημαιάκια ΤΩΡΑ που είναι νωρίς

Πρώτο: Δεν σου λέει ψέματα χυδαία στα μούτρα, απλά θα σου αλλάζει κυριολεκτικά καθημερινά και σε απρόβλεπτο χρόνο τη μνήμη. Δεν θα σε προσβάλλει στα ίσια (γιατί είναι θρασύπουστας και θα το παίξει ντεμέκ υπεράνω) απλά θα σε κάνει να απολογείσαι που «ένιωσες».

Δεν έχει σημασία ΤΙ σημασία έχει ΟΤΙ

Δευτερο: Δεν θυμώνει. ΕΣΥ «παρεξηγείσαι».

Τρίτο: Δεν φταίει ποτέ. ΕΣΥ απλώς «πολύ προσωπικά το πήρες».

Είναι ο άνθρωπος που σβήνει τα γεγονότα με χαμόγελο, σου κλέβει την αυτοπεποίθηση με ήρεμο τόνο και μετά σε κοιτάει με απορία λέγοντας σου γιατί είσαι «τόσο ευαίσθητος άνθρωπος δεν είναι καλό».

Αν η πραγματικότητα ήταν δωμάτιο, αυτός θα άλλαζε τα έπιπλα κάθε βράδυ και το πρωί θα σε ρωτούσε αν πάντα ήταν έτσι υπονοώντας πως τα άλλαξες εσύ το βράδυ.

Ο Gaslighter έχει έμφυτο ταλέντο.

Διαβάζει τον χώρο, πιάνει τις ανασφάλειες στον αέρα, ξέρει πότε να χαμηλώσει φωνή και πότε να χαμογελάσει.

Τα “καλά” του; (θου κύριε…): ψύχραιμος, επικοινωνιακός, σπάνια χάνει τον έλεγχο.

Τα “κακά”του (δυο τρια και θα καταλάβεις): Χρησιμοποιεί αυτά ακριβώς τα προσόντα για να αποφεύγει ευθύνη σαν επαγγελματίας σκιέρ.

Δεν λέει ΠΟΤΕ «έκανα λάθος», λέει «ΕΣΥ δεν το θυμάσαι σωστά».

Δεν λέει «σε πλήγωσα», λέει «ΕΣΥ τα παίρνεις όλα πολύ βαριά».

Δεν λέει «συγγνώμη», λέει «λυπάμαι που έχεις αδύναμο χαρακτήρα και νιώθεις έτσι».

Το μεγαλύτερο κόλπο του;

Δεν σε ρίχνει με μία μπουνιά, με μια βρισιά, με κακία αληθινή.

Σε φθείρει λίγο, λίγο, λίγο με βαμβάκι.

Σε κάνει να αμφισβητείς το ένστικτό σου, όχι γιατί είναι δυνατότερος, αλλά γιατί είναι σταθερά λίγο πιο ήρεμος από σένα.

Και κάπου εκεί, ενώ ψάχνεις τι πήγε στραβά, έχει ήδη φύγει καθαρός, λογικός και “παρεξηγημένος”.

Ο Gaslighter δεν είναι τέρας.

Είναι κάτι ΠΟΛΥ ΠΙΟ ύπουλο: Είναι χειριστικά πειστικός και πειστικά χειριστικός

Και αυτό τον κάνει επικίνδυνο σε ένα πολύ βασικό πράγμα: Στο να τον πιστέψεις.

Τι φαγητό θα ήταν με το χαρακτήρα που χει; Φίδι ψητό θα ήταν αλλά τέλος πάντων για όλα έχει μια λύση το ιστοσαλόν μας

Φασόλια γιαχνί “της γιαγιάς” που βγαίνουν γλυκά αλλά σε βαραίνουν μετά

Το πιάτο που μεγάλωσες πιστεύοντας ότι είναι αθώο, και μετά καταλαβαίνεις γιατί έφευγες από το τραπέζι μπαιλντισμένο.

*φώτο το ai

Υλικά:

500 γρ. φασόλια λευκά

2 κρεμμύδια ξερά ψιλοκομμένα

2 καρότα τριμμένα

1 σκελίδα σκόρδο

3 κ.σ. ελαιόλαδο

2 κ.σ. πελτέ ντομάτας

1 φύλλο δάφνης

1 κ.γ. ζάχαρη

Αλάτι, πιπέρι

1 κ.σ. ξίδι η λεμόνι χυμό (μπαίνει “για να δέσει”, χωρίς εξηγήσεις)

Εκτέλεση:

Μουλιάζεις τα φασόλια από βραδύς και την επόμενη ημέρα τα βράζεις μέχρι να μαλακώσουν.

Σε κατσαρόλα σοτάρεις κρεμμύδι, καρότο και σκόρδο σε ελαιόλαδο μέχρι να γλυκάνουν.

Προσθέτεις πελτέ και ζάχαρη, ανακατεύεις, ρίχνεις τα φασόλια, δάφνη, αλάτι, πιπέρι και λίγο από το νερό τους.

Σιγοβράζεις 40–45 λεπτά.

Στο τέλος, ρίχνεις το ξίδι, ανακατεύεις απαλά και λες:

«Έτσι τα έκανε και η γιαγιά μου».

Κανείς δεν τολμά να ρωτήσει παραπάνω.

Αν ήτανε γλυκό; Δεν θα ήτανε. Τέλος.