Αρκούν αυτά που δεν έκανες

Πραγματικά μερικές φορές για να απομακρυνθείς από έναν άνθρωπο δε χρειάζεται να σου κάνει κάτι.

Αρκούν αυτά που δεν έκανε.

Καλό είναι να μάθεις να μην ζητιανεύεις ούτε την αγάπη, ούτε το νοιάξιμο, ούτε την αποδοχή. Εύκολο δεν είναι καθόλου, στο λέω γω που δεν κατάφερα ακόμη να το κάνω. Να τα ζητάς όλα ναι, να τα απαιτείς ίσως, να τα θες Nαι! Ναι! Ναι! Σε όλα ναι. Αλλά να μην τα ζητιανεύεις. Όποιος αγαπάει η σε αγαπάει θα βρει χρόνο και τρόπο να σου το δείξει, τα άλλα όλα είναι μαλακίες το ξέρεις έτσι; Δεκανίκια υποχωρητικότητας και συγχωρητικότητας για να δικαιολογούμε συνεχώς τον μαγικό άλλο. Χαζή ανασφάλεια, εθελοτυφλία και στρουθοκαμηλισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Δεν βοηθάει όμως αυτό αδερφέ, το ξέρουμε καλά όλοι μας.

Και μη σκέφτεσαι αν θα μείνεις μόνος. Μη φοβάσαι τη μοναξιά ούτε τη μοναχικότητα, θέλει αρχίδια η μοναξιά, αυτά είναι παιχνίδια για γενναίους παίχτες, και ποτέ δεν ξέρεις αν τελικά αυτό που φοβόσουν για μοναξιά καταλήξει να είναι ελευθερία. Και δεν εννοώ να γυρίσουμε πάλι στις σπηλιές μας, εννοώ να σταματήσουμε να μοιράζουμε, δεξιά και αριστερά, τα μικρά πολύτιμα κομματάκια του εαυτού μας, σε ανασφαλή αδηφάγα εγωκεντρικά ναρκισσιστικά καθίκια που συνεχώς ζητάνε τη γαμημένη αυτοεπιβεβαίωση μας δίνοντας μας σε αντάλλαγμα μια σταγόνα προς ένα ωκεανό. Τα είπαμε και σε παλιότερο post:

Ο μαλάκας δίνει μια ευκαιρία! Ο υπομονετικός δυο! Ο αισιόδοξος τρεις! –εγώ το χω τερματίσει άστο! Ούτε για να κάνω κριτική δεν είμαι- αδιαμφισβήτητα όμως από κει και πέρα γυρνάμε πάλι στο μαλάκας.

Η χειρότερη δικαιολογία που άκουσα ποτέ μου από άνθρωπο για να με αποφύγει ήτανε “δεν μπορώ να βγω αύριο μαζί σου, έχω να πάω στην όπερα με τη γιαγιά μου”. Και ναι μεν μπορεί να ήμασταν στην κεντρική Ευρώπη, όπου υπήρχε και όπερα στην πόλη, αλλά ρε φίλε αλήθεια τώρα ήταν γελοιοδέστατα ευφάνταστο και πνευματώδες αλλά τραγικό!!

Γενικά ρε παιδί μου, καλό είναι να μάθεις να φεύγεις από εκεί που δεν σε δέχονται. Έχεις μόνο μια ζωή και όταν κάποια στιγμή και συ και γω και όλοι μας πάρουμε χαμπάρι ότι “Δεύτερη ζωή δεν έχει” τότε θα είναι αργά, σίγουρα για να αλλάξει η αρχή, αλλά μήπως να χουμε το νου μας να μην είναι αργά και δεν μπορεί να αλλάξει ούτε και το τέλος;

Έχουμε περάσει σε μια άλλη διαφορετική εποχή όπου μπορεί οι ανθρώπινες σχέσεις η οι σχέσεις σκέτο να έχουν αλλάξει τόσο πολύ αλλά υπάρχει –έστω και η εικονική- διαδραστικότητα του internet και των apps. Τα παλιά τα χρόνια, ναι κάπου στη δεκαετία του 90 ας πούμε, μιλάγαμε στα σταθερά για να κλείσουμε το τάδε η το δείνα ραντεβού με τους φίλους μας, και μπορεί να ακούγομαι σαν κάνα ραμολιμέντο τώρα αλλά ναι ρε φίλε υπήρχε μια γαμημένη συνέπεια η ας πούμε ήξερες ότι ο μαλάκας που αργεί σε κάθε ραντεβού ήτανε ένας και μοναδικός και το δικαιολογούσε όλη η παρέα. Το κακό; Δεν ήθελες να σε βρει κάποιος; Δεν σε έβρισκε κάποιος! ΤΕΛΟΣ!

Μετά ήρθανε το κινητά και τα ραντεβού αλλάζουν τόπους και χρόνους απροσδόκητα και απότομα και εύκολα, σε βρίσκουν ποιο εύκολα είσαι πιότερο προσβάσιμος, μπορείς να εκτεθείς σε λίγο μεγαλύτερο βαθμό, σε ένα μεγάλο κομμάτι αρχίζει και χάνεται η συνέπεια αλλά ακόμη υπάρχει μια καλή δικαιολογία πάντα για κάτι. “Δεν είχα σήμα” “Άλλαξα συσκευή και έχασα τις επαφές μου” “Άλλαξα νούμερο”. Χανόσουν από όπου ήθελες να χαθείς. Στο γράφει άνθρωπος που έχει αλλάξει πάνω από 6 φορές αριθμό κινητού και ναι για τους λόγους που κράζω τόση ώρα. Γιατί ήθελα να χαθώ.

Και μετά ήρθανε όλα αυτά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου αυτοβούλως και με μεγάλη ευκολία και ευχαρίστηση, ηδονική θα μπορούσε να πει κάποιος, φακελώσαμε τους εαυτούς μας. Προχθές πήγα να αλλάξω sim γιατί χάλασε η παλιά από την πολυκαιρία και η κοπέλα στο γκισέ μου είπε “θα χάσετε τις επαφές σας” και τις απάντησα ότι "γαμώτο έχουμε 2018 και είμαι τόσο αυτοφακελωμένος που πραγματικά θα ήθελα να χάσω τις επαφές μου". Με ένα πρόχειρο τρόπο μέτρησα τους τρόπους –που γνωρίζω να χρησιμοποιώ εγώ, φαντάσου πόσους δεν ξέρω-  που άμεσα μπορείς να βρεις η να αποφύγεις ή να ενημερώσεις κάποιον για κάτι. Ας πούμε πχ ότι δεν θα πας σε ένα ραντεβού για καφέ. Μέτρα: Τηλέφωνο σταθερό, κινητό (συνήθως 2 τουλάχιστον αριθμούς έχουμε όλοι μας), Email, Facebook, Viber, Instagram, Messenger (αποτελεί ξεχωριστή εφαρμογή μην το ξεχνάς), Twitter, Snapchat, Whatsup, και δεν ξέρω πόσα ακόμη είναι. Πελάγωσα! Να ξεφύγεις πως και από πού και από τι; Δεν μπορούμε να κρυφτούμε εύκολα, άρα δεν μπορούμε εύκολα να αποφύγουμε κάποιον, και όταν αποφεύγουμε κάποιον η κρυβόμαστε από κάποιον φαίνεται ακριβώς το προφανές του πράγματος και γάμησε μας με την πολιτική ορθότητα. Και τι να πεις; Δεν ήρθα γιατί έβρεχε ας πούμε; Οκ

Εδώ υπάρχει add-on το οποίο σε ενημερώνει για το ποιος σε έχει σβήσει από φίλο στο Facebook και ποιος σου χει κάνει unfollow στο Instagram, Πλάκα μου κάνεις; Έχεις δει ποτέ φάτσα ανθρώπου που του λες “Ευχαριστώ για το delete στο Facebook” να σε κοιτάει σαν Λαγός που του πετάξανε φως στα μάτια;

Και ξες ε;

Δεν υπάρχει ποιο κουραστικό πράγμα από ενήλικα που δικαιολογείται βλακωδώς. Μοιάζει με κακομαθημένο πιτσιρίκι που γκρινιάζει γιατί δεν περνάει το δικό του. 

Άρα καταλήγουμε πάλι στην Πρώτη παράγραφο φίλε μου.

Κλείνοντας όμως –γιατί βγήκε σεντόνι ξανά το ποστ και χωρίς συνταγή μάλιστα πάλι-

Τέλος τέλος, αυτοί που σε αγαπούν θα στο δείχνουν και θα βρίσκουν τρόπο και χρόνο πάντα για ένα καφέ, για ένα τσιγάρο για μια αγκαλιά, για κάτι. Όσοι δεν το κάνουν, δεν το κάνουν γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να το κάνουν! Όλοι οι άνθρωποι μεγαλώνουν αλλάζουν, φυσικά όλοι δικαιούνται και χρήζουν συγχωρητικότητας, όλοι κάποτε “ωριμάζουν” και μετανιώνουν τόσο για όσα έκαναν, αλλά και για άλλα τόσα που δεν έκαναν.

Για αυτό λοιπόν φίλε μου, επειδή κάθε ιστορία και κάθε “παραμύθι” έχει ένα τέλος, φρόντισε τουλάχιστον από μέρος σου να είναι όμορφο.

Έτσι για να σε θυμούνται όμορφα.