Μαγειρέως το ανάγνωσμα.

Τω καιρό εκείνο...

Ο συμπέθερος μου μάγειρας στο επάγγελμα, πίνει νερό στο όνομα του φίλου του Έκτορα. Εγώ πάλι στο όνομα του, δε θα έπινα ούτε χλωρίνη ακόμη και αν ήταν το τελευταίο υγρό στα χέρι μου και ήμουν 40 μέρες στην έρημο.

Υπάρχουν καλοί μάγειρες και κακοί μάγειρες, καλοί δικηγόροι και κακοί δικηγόροι και πάει λέγοντας.... Το τηλεοπτικό προϊόν παύλα περσόνα Μποτρίνι [και μιλώ πάντα για το τηλεοπτικό κομμάτι, ο τύπος μπορεί να είναι γαμώ τα παιδιά δεν ξέρει κανείς] δεν το συμπάθησα ποτέ μου, αντιθέτως που προκαλεί υπέρμετρη αναγούλα, όπως για παράδειγμα μίσησα ακαριαία την Ακρίτα στον αδύναμο κρίκο. Μπορεί ο τύπος να είναι και γαμώ τα μαγείρια που προφανώς και είναι με τόσες διακρίσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει ντε και καλά να τον αγαπάω.

Σύμφωνα με τον κανόνα τηλεόραση ο Σεφ είναι ένας κακός μπάσταρδος σκατόψυχος φωνακλάς νευρικός υπερόπτης ψυχασθενής με πάρα πολλά λεφτά φήμη δόξα και όλοι κάνουν τουμπεκί στο πέρασμα του, και ως τέτοιος πρέπει να πλασάρετε. Βλέπε Cordon Ramsey, βλέπε τον άλλον το παπάρα που έπαιζε το Σεφ στην ομώνυμη ταινία –Brandley Cooper- και πάει λέγοντας.

Στην πραγματικότητα όμως οι περισσότεροι μάγειρες είμαστε ψυχασθενείς αλκοολικοί, χασικλίδες, εργασιομανείς με εξαιρετικά μεγάλη απουσία προσωπικής ζωής και άπειρα issues να λύσουμε.

Τέλοσπάντων… το θέμα μας όμως δεν είναι σήμερα αυτό, είναι το αν τελικά λέει αλήθεια ο μαθητευόμενος μάγειρας ή λέει αλήθεια ο Μέγκασταρ Σεφ.

Σαν "τεχνικός του εργοστασίου παραγωγής μαγείρων" θα σου πω πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση με προσωπική άποψη να φταίει ο Σεφ και όχι ο μαθητής.

Για να κατανοήσουμε την κατάσταση πρακτικά πάμε να δούμε μαζί μερικά randomly Case Studies γαμημένης ετεροκανονικής πατριαρχικής ματσίλας που έτυχαν σε δικούς μου εκπαιδευόμενους/ες κατά καιρούς, στα 10 χρόνια που διδάσκω.

Οι ιστορίες μπορεί να είναι αληθινές μπορεί και ψεύτικες εγώ παραθέτω απλά τα γεγονότα σύμφωνα με τη δική μου οπτική γωνία και σύμφωνα με αυτά που άκουσα από τους ίδιους μου τους μαθητές/ιες

Case study 1: Μαθητής που κάνει πρακτική κοντά σε Φουλ Φιρμάτο Σεφ του νομού με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει: "Δάσκαλε θέλω να φύγω, ο τύπος όλη μέρα είναι το χριστό σου το θεό σου και το μουνί της μάνας σου έχω σαλτάρει θα τον βουτήξω από το λαιμό"

Case Study 2: Μαθήτρια που κάνει πρακτική σε εξαιρετικά αξιότιμο μέλος συλλόγων και λοιπόν αηδιών του επισιτισμού. Την πετυχαίνω μια μέρα στο λεωφορείο και με πιάνει κλαίγοντας και μου λέει ότι στην πρακτική την βάζουν με τη βία να καθαρίζει τουαλέτες "για να μάθει".

Case Study 3: Μαθητής που κάνει πρακτική σε ξενοδοχείο που έχει κάτι λιγότερα αστέρια από γαλαξία αποφασίζει να φύγει για να πάει κάπου αλλού για δουλειά. Δέχεται επίθεση του Σεφ: "θα σε καταστρέψω δεν θα βρεις δουλειά πουθενά είναι η τελευταία σου ευκαιρία να έρθεις μαζί μου"

Case Study 4: Εγώ. Ναι εγώ. Μου χει πετάξει μαχαίρι μάγειρας φωνάζοντας γαμώ το μουνί της μάνας σου, απλά γιατί δεν είχε πιει το τσιγάρο του και ήταν ξενέρωτος και είχε νεύρα.

Ακόμη και τώρα 20 χρόνια μετά κάθε φορά που θέλω να φύγω από δουλειά που με έχει πειράξει κάποιος σε δουλειά που έμεινα απλήρωτος που….που…που.. που… Θα πάρω τον καθηγητή/μέντορα/μαγειρικό μπαμπά μου τηλέφωνο.

Και πάει λέγοντας... και λέγοντας.... και λέγοντας.....

Θα μου πεις: "Δηλαδή οι μαθητές σου εσένα ας πούμε είναι έτοιμοι με το Φωτοστέφανο στο κεφάλι";

Όχι φίλε μου. Ξέρω πολύ καλά "τι παιδιά μεγαλώνω", στον αντίποδα όλων αυτών έχω να σου γράψω άλλα τόσα Case Studies για μαθητές όπου μας φέρθηκαν τόσο αχάριστα που ακόμη και ο ίδιος ο Ιούδας θα τους έχωνε σφαλιάρα και θα τους έλεγε: "Τι σκατά κάνεις ρε ηλίθιε;"

Πέρα από όλα αυτά όμως ας μείνουμε στο εξής. Ποια τα κοινά στοιχεία στις άνωθεν ιστορίες;

Η Σημαντικότητα - Αναγνωρισιμότητα - Σταριλίκι του Α σκέλους βλέπε Σεφ/ξενοδοχείο/Εστιατόριο και η Ασημαντότητα - Απειρία - Φόβος του Β σκέλους βλέπε Μαθητής/εκπαιδευόμενος/πρακτικάριος

Τα παιδιά φοβούνται πως αν τα βάλουν με το Σύστημα θα μαυριστούν κατευθείαν στην πιάτσα και δεν θα ξαναβρούν δουλειά ποτέ, λες και χαθήκανε τα μαγαζιά στον κόσμο, γιατί τα ίδια τα αυτά παιδιά, όπου ορμώμενα από αυτό που βλέπουν στην τηλεόραση είναι αποφασισμένα να πληρώσουν το οποιοδήποτε κόστος η τίμημα για να κάνουν πρακτική κοντά στο Μεγάλο Σεφ Τάδε η Δείνα, αλλά ξεχνούν πως "θέλει κόπο το ραπάνι, κάθε τόπος δεν το κάμει”.

“Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά”, “H γυναίκα του καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια αλλά να δείχνει κιόλας” και τα τηλεοπτικά προϊόντα είναι φτιαγμένα από γκλίτερ, λάμψη μαύρης τρούφας και αφρούς για να σε κάνουν να αγοράσεις, να καταναλώσεις,  όχι για να μάθεις να μαγειρεύεις ούτε για να σε κάνουν μάγειρα.

Στα αρχίδια του ο κάθε Σταρ Σεφ αν εσύ μάθεις να μαγειρεύεις, αυτός θέλει φθηνά εργατικά χέρια να βγάλει τη σαιζόν και να συνεχίσει να πουλάει, και αν αυταπατάσαι πως θα σου δείξει κάνεις λάθος ότι θα σου δώσει δωρεάν αυτό που αυτός πουλάει για να ζει. Σαν τις εκπομπές μαγειρικής που με πιάνουν συχνά και μου λένε, γιατί δεν μου βγαίνει η συνταγή του τάδε Σεφ; Γιατί βρε μαλάκα ο Χ βγάζει λεφτά από αυτό είναι δυνατών εσένα να στο δώσει έτσι στην άπλα, άντε έλα πάρε;

Η σε άλλη φάση: “Ρε συ Koul πάει αυτό με αυτό;” Όχι καλό μου δεν πάει, αλλά αν ο σπόνσορας μου πουλάει αυτό εγώ στην συνταγή θα βάλω ΑΥΤΟ, ακόμη και αν το αποτέλεσμα είναι προϊόν για splater

Σε απλά λόγια: Μην τρώτε Παπά ρε μαλάκες  από την τηλεόραση και την αναγνωρισιμότητα, ένα tattoo μανίκι, μια πρακτική δίπλα στη φίρμα και ένα βιβλίο μοριακής μαγειρικής θα σε κάνουν τόσο καλό μάγειρα, όσο θα επηρεάσει τις πωλήσεις της Coca Cola η ινφλουέσερ Μαριγούλα από την Άνω Πετρόστρουγκα που κάνει give away νυχτικιές από το μαγαζί της ξαδέρφης της.