Μπαμπάδες

Είναι πάλι από αυτές τις εποχές που το χιούμορ μου έφυγε μαζί με τον αυτοσαρκασμό μου. Κλέφτηκαν τώρα; Παντρεύτηκαν; Έπεσαν από κάνα βράχο σαν τις Σουλιώτισσες; Θα σε γελάσω.
Το θέμα είναι ότι εδώ και είκοσι λεπτά κάνω φούσκες με τα σάλια μου κοιτάζοντας το ταβάνι που μάλλον θέλει βάψιμο, χαϊδεύω το γάτο μου που ροχαλίζει σαν τρόφιμος γηροκομείου και σκέφτομαι τi πιασάρικο να γράψω για να βγάλω ανάρτηση.

Ντιπ τίποτα, και άμα σε λέω ντιπ εννοώ Deep για ντίπ.

Έτσι λοιπόν λέω για σήμερα να ασχοληθώ με τα κουτσομπολιά που λέγονται για μένα στην πόλη τον τελευταίο καιρό που επέστρεψα στη μόδα πάλι. Νιώθω σαν αυτά τα κοντά ξεφτισμένα τζίν παντελόνια με τη ρίγα στο πλάι που φοράγανε το Beverly Hills 90210. Vintage βρε μωρό μου… κλασσική αξία.

Μου αρέσει ναι.. μου αρέσει πολύ. Είναι έτσι… πολύ όμορφο γιατί έμαθα ότι έχω κάνει τόσα πολλά που τελικά σκέφτομαι ότι μάλλον: Ή που θα τα χω κάνει και δεν τα θυμάμαι, ή που θα τα χω κάνει και είχα πιει πολύ η θα τα χω κάνει αλλά δεν θα τα χω κάνει. Δεν βρίσκω άκρη καμιά. Μόνο να έτσι έχω και γω μια μικρή απορία.

Που να χανε διαβάσει το μυαλό μου ή να ξέρανε τη δική μου γνώμη… Άστο ε…. θα χα φάει πολύ ξύλο.

Βάλε καφέ με Ζάναξ να στα πω. Η ζωή στην επαρχία που λες φίλε μου –περνάει θηλιά στο λαιμό με τρόπο- είναι ξέρεις.. διαδραστική και ευέλικτη… Ποικιλότροπη. Σαν αυτά τα αφεντικά με ύφος γριάς Μαρκάτου και γυαλί κατεβασμένο οριακά στην άκρη της μύτης, που εσύ πας για δουλειά με χαμηλωμένο βλέμμα μη σε πάρουν τα σκάγια, και σου λένε με περισπούδαστο ύφος σαν να πήρανε μόλις 10 Όσκαρ και 86 Νόμπελ: «Εγώ ρώτησα για σένα» και σκέφτεσαι από μέσα σου.. «Έλα μου ντε που ρώτησα και γω… και να τo ανοίξω τώρα το γαμήδι μου να γίνει του γιατρού εδώ μέσα ή να σκεφτώ το ταμείο ανεργίας που τελειώνει;» Και συμφωνείς με ένα νεύμα γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι, γιατί που να τρέχεις τώρα και είπαμε τελειώνει και το ταμείο.

Έτσι πάει και με το κουτσομπολιό και αδερφέ να ξες, έχει πολύ γέλιο τελικά να ζεις στην επαρχία.

Άλλο παράδειγμα: Χώρισες ή δεν ξέρεις αν έχεις φάει κέρατο – Ο κερατάς το μαθαίνει πάντα τελευταίος να ξες-  ή έχεις οποιαδήποτε απορία για τη ζωή σου η σκέφτεσαι ας πούμε ότι κάτι δεν κάνεις καλά, ξέχασες να βάλεις μαλακτικό στα ασπρόρουχα ή κάτι δεν πάει καλά με τη ζωή σου όλη. Βγαίνεις μια βόλτα –γειτονιές με γιαγιές από αυτές που στη δεξιά πλευρά της ρόμπας έχουν Τίμιο ξύλο και στην αριστερή ματόχαντρο ενδείκνυνται - και ρωτάς. Λογικά όλο και κάποιος θα ξέρει να σου πει με κάθε λεπτομέρεια τι ακριβώς κάνεις λάθος στη ζωή σου, αν έβαλες μαλακτικό στα σώβρακα, ποιος θα κερδίσει το Μαστερ Σεφ, πότε έχεις φάει κέρατο, με πόσους και το ΑΦΜ τους, και γενικά μπορείς να μάθεις πράγματα για τον εαυτό σου που ούτε καν φανταζόσουν.

Η κυρία Ντένη στους Δύο Ξένους έλεγε: «Δε φταίω εγώ που τα μαθαίνω, φταίνε οι άλλοι που μου τα λένε» και η Κυρία Τζένη Χειλουδάκη –νατα πάλι τα 90’s στο πα- έλεγε: «Δεν με νοιάζει τι λένε, αρκεί να προφέρουν σωστά το όνομα μου»

Γενικά όμως για να κλείσω και να βάλω τη συνταγή θα σου πω τελικά τι λέω εγώ: Είναι πάρα πολύ άσχημο πράγμα το κουτσομπολιό ρε φίλε, ειδικά αν γίνεται χαμηλόφωνα δίπλα σου και δεν ακούς τι λένε.

Μα ναι βρε… φυσικά εμάς δεν μας πέφτει λόγος.

Ναι επίσης μην βάλεις γάλα στον καφέ νηστεύω.

Σαβαρέν

Υλικά:

Για τη ζύμη:

1 φακελάκι μαγιά ξερή

110 γραμμάρια γάλα

2 αβγά

2 γεμάτες κουταλιές ζάχαρη

230 γραμμάρια αλεύρι

Αλάτι

110 γραμμάρια λιωμένη φυτική μαργαρίνη

Ξύσμα από ένα λεμόνι

Για το σιρόπι

225 γραμμάρια ζάχαρη

225 γραμμάρια νερό

1 κουταλάκι χυμό λεμονιού

2 κουταλιές μπράντι ή κονιάκ

Για το γαρνίρισμα:

Γλάσο Βερίκοκο

Αμύγδαλα ασπρισμένα

Κερασάκια γλασέ

1 κρέμα γάλακτος παγωμένη για σαντιγί

Εκτέλεση:

Ετοιμάζουμε πρώτα τη ζύμη. Διαλύουμε τη μαγιά στο χλιαρό γάλα.

Χτυπάμε τα αυγά με τη ζάχαρη σε ζεστό μπώλ και προσθέτουμε το μείγμα μαγιάς – γάλακτος, το αλεύρι και ελάχιστο αλάτι. Χτυπάμε τη ζύμη μέχρι να γίνει λεία και ελαστική. Τη σκεπάζουμε με μια πετσέτα κουζίνας και την αφήνουμε να ξεκουραστεί σε χλιαρό μέρος, τόσο ώστε να διπλασιαστεί σε όγκο.

Ξαναζυμώνουμε τη ζύμη, προσθέτοντας το βούτυρο και λίγο ξύσμα λεμονιού.

Βουτυρώνουμε μια φόρμα διαμέτρου 20 εκατοστών.

Βάζουμε μέσα τη ζύμη, την σκεπάζουμε με πετσέτα κουζίνας και την αφήνουμε σε χλιαρό μέρος να διπλασιαστεί σε όγκο για δεύτερη φορά.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 200c

Βγάζουμε την πετσέτα κουζίνας και ψήνουμε το Σαβαρέν στο φούρνο περίπου 25 λεπτά ή μέχρι να πάρει χρυσό χρώμα.

Ετοιμάζουμε το σιρόπι. Βράζουμε τη ζάχαρη με το νερό και το χυμό λεμονιού σε μικρή κατσαρόλα, μετρώντας 5 λεπτά από τη στιγμή που θα αρχίσει να βράζει το σιρόπι. Το αποσύρουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε το Μπράντι ή το Κονιάκ.

Περιχύνουμε σταδιακά το σαβαρέν μέσα στη φόρμα με το σιρόπι τρυπώντας το γλυκό σε διάφορα μέχρι με ένα ξύλινο καλαμάκι για να απορροφήσει καλύτερα το σιρόπι παντού, και το αφήνουμε να κρυώσει τελείως.

Ετοιμάζουμε το γλάσο βερίκοκο βράζοντας τη μαρμελάδα σε αναλογία ½ βαζάκι με 2 κουταλιές της σούπας νερό και 1 κουταλιά της σούπας ζάχαρη για 2 λεπτά μέχρι η μαρμελάδα να λιώσει και να ομογενοποιηθούν τα υλικά.

Κόβουμε το κρύο Σαβαρέν στη μέση οριζόντια με προσοχή και γεμίζουμε με κρέμα σαντιγί, καλύπτουμε εξωτερικά την επιφάνεια με το γλάσο έτσι ώστε να πάει παντού και να γυαλίσει.

Γαρνίρουμε κατ επιλογήν με κρέμα σαντιγί και κερασάκια γλασσέ.