Οι Πόλεις που πληγώνουν.

Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάμε και μας πληγώνουν. Άνθρωποι που αγαπάμε με πάθος, που θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας με ότι αυτό και να μας κοστίσει, που κάνουμε υπερβολές για αυτούς και πάντα έχουμε να δώσουμε το κάτι παραπάνω. Αλλά μας πληγώνουν.

Εκούσια η ακούσια. Συνειδητά η όχι. Φανερά η κρυφά

Δεν έχει σημασία.

Είναι εξαιρετικά ξεκάθαρο πως για να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να μη μας απασχολούν πολύ οι άλλοι, βασικά να μην μας απασχολούν καθόλου οι άλλοι.

Αφου έτσι και αλλιώς το ξέρεις πως κάθε σχέση είναι υπό τον έλεγχο αυτού που ενδιαφέρεται λιγότερο, όσο και να μην θέλουμε να το πιστέψουμε, αυτός ο μαγικός άλλος άνθρωπος «μας έχει» και μας κάνει ότι θέλει.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Εύλογο. Όταν οι άνθρωποι ερωτεύονται, καταρρέει αυτό το σύστημα συμπεριφορών που έχουν δημιουργήσει, καταστρέφεται όλο το Firewall που μας προστατεύει, με αποτέλεσμα όλη αυτή η ψεύτικη ή δήθεν προσωπικότητά μας να διαλύεται, και να βγαίνει (πολλές φορές χωρίς καν να το θέλουμε) στην επιφάνεια η αυθεντική.
Όταν ερωτεύεσαι γίνεσαι Κατίνα, γίνεσαι γελοίος, γίνεσαι μαλάκας, γίνεσαι καραγκιόζης, σπας μπάλες, γίνεσαι καταπιεστικός, ζηλιάρης, βίαιος. Και αν δεν υπάρχει ανταπόκριση είναι ακόμη χειρότερα.

Ειδικά εγώ γίνομαι ξεκάθαρα ένα απίστευτα κακομαθημένο παιδί που συνεχώς αποζητά την προσοχή των άλλων.
Παράξενο φίλε μου ε; Εσύ ο συνήθως πάνσοφος γκουρού που έχεις λύσεις να τα χεις κάνει τόσο μπουρδέλο όλα ε; Δεν πειράζει μη χαλιέσαι. Συμβαίνει σε όλους!
Σαφώς υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Γίνεσαι ένα μικρό γλυκό αρκουδάκι, τρυφερός και δοτικός, χαλί να σε πατήσουν, γεμίζεις κατανόηση και γλύκα και απεριόριστη ευαισθησία!
Αλήθεια τώρα; Εσύ; Ο συνήθως κυνικός κάφρος; Και αυτό λογικό!
Όμως καμία σημασία δεν έχει η λεπτομέρεια, Bro μου! Απολύτως καμία!
Σημασία έχει ότι έρχεσαι αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό που είσαι στην πραγματικότητα, με εσένα, με αυτό που έχεις κρύψει ενδεχομένως κάτω από στρώσεις μπογιάς, ψέματος, ανασφάλειας, πόνου και φόβου, για να καλύψεις τις ρωγμές σου σε έναν χαρακτήρα που ξέρεις καλύτερα από τον καθένα ότι πρέπει να αλλάξει προκειμένου να είσαι αρεστός στους άλλους, αλλά κυρίως στον εαυτό σου. Λοιπόν; Μπορείς να το αντέξεις;

Θέλει μαγκιά και θάρρος το να το καταφέρεις. Είναι σαν να αποφεύγεις να κοιτάξεις στα μάτια το αντικείμενο του πόθου σου, όπως το να κοιτάς αλλά να μη βλέπεις… είναι πολύ κακό πράγμα, οι λόγοι πολλοί και… είπαμε ότι το antivirus καταρρέει καλύτερα από κάστρο στην άμμο.

Έτσι λοιπόν, παρατηρήστε ξανά τους ανθρώπους όταν είναι ερωτευμένοι.
Παρατηρήστε τις αντιδράσεις τους, τα λόγια τους, τις γενικεύσεις που κάνουν, τον τρόπο που μεταχειρίζονται το ίδιο τους το συναίσθημα ή το άτομο που τους το προκαλεί.
Εκεί θα τους καταλάβετε.
Στον αντίποδα, παρατηρήστε και τους ανθρώπους που δεν ερωτεύονται, ή αν ερωτεύονται φεύγουν τρέχοντας ή φροντίζουν να το σκοτώσουν στα γρήγορα μη τυχών και τους πάρει η μπάλα.
Αυτοί κι αν χρειάζονται παρατήρηση.
Δεν είναι ο έρωτας ο ίδιος που τους φοβίζει αυτούς, ούτε η εξάρτηση από έναν άλλον άνθρωπο, ούτε τίποτα.
Αυτό που τους φοβίζει είναι ο εαυτός τους.

Γνώμη μου είναι ότι αν δεν έχεις τα αρχίδια να μπλέξεις και να πέσεις στα βαθιά (γιατί αν καταφέρεις και κερδίσεις τέτοιον άνθρωπο να ξέρεις αξίζεις πάρα πολλά) με αποτέλεσμα να ξύνεις τον πάτο με τα νύχια,  καλά θα κάνεις να μένεις μακριά από αυτούς, σε συναισθηματικό επίπεδο τουλάχιστον.
Όχι επειδή θα σε πληγώσουν, που θα σε πληγώσουν το ξέρεις από την αρχή αυτό αλλά σιγά και τι έγινε. Άλλο είναι το θέμα μας αδερφέ! Για να φοβούνται τόσο τον πραγματικό εαυτό τους κάτι παραπάνω θα ξέρουν.

Αλλά όπως έλεγε και ο συχωρεμένος ο φίλος μου ο Αντωνάκης: "Πάνε όπου θες, σε όποια χώρα του κόσμου θες! Από τον εαυτό σου δεν θα γλιτώσεις ποτέ!"

Αυτό το ίδιο πράγμα λοιπόν εμένα στη ζωή μου συμβαίνει εκτός απο ανθρώπους, και με τις πόλεις.

Αγαπώ την Θεσσαλονίκη αλλά με πληγώνει. Σαν μαχαιριά που πονάει κάθε φορά που αλλάζει ο καιρός, σαν μια γκόμενα που την ποθείς απίστευτα που πεθαίνεις για αυτή, που κλαις, που της τα χεις δώσει όλα έτοιμα στο πιάτο από την αρχή αλλά σε παίζει κάθε φορά, για την πλάκα της στα ζάρια με τον πιο άσχημο τρόπο.

Αγαπώ και την Αθήνα αλλά τη φοβάμαι. Την τρέμω. Και ας έμεινα εκεί 7 χρόνια. Σαν μια γκόμενα που είναι τόσο όμορφη και ενώ την θέλεις και το ξέρει, γνωρίζεις πως δεν θα την έχεις ποτέ, αλλά σου γηξιέται σπαθί ότι δεν παίζει κάτι παραπάνω.

Την εποχή που έμενα στην Αθήνα, τις Κυριακές όταν δεν δουλεύαμε παίρναμε τη μηχανή με το Χρηστάρα και πηγαίναμε στα Εξάρχεια για φαγητό.

Εφημερίδες. Ένθετα. Μεσημεριανή βαρεμάρα Κυριακής με άποψη λίγο πριν την κατάθλιψη του απογεύματος.

Ατέρμονη φιλοσοφία από δυο “λίγο πριν τα 30” τύπους που φαντάζονταν τη ζωή αλλιώς.

Εκείνη την εποχή θεωρούσα πολύ σικ και καθως πρέπει το επόμενο φαγητό να το παραγγέλνω αλλά και να το φτιάχνω. Τώρα πως μου ρθε σήμερα μάλλον θα χω λόγους αλλά έχουμε και άλλα ποστ να αναλύσουμε.

Βυζαντινό Κοτόπουλο με σταφίδες.

Υλικά:

1 μεγάλο ολόκληρο στήθος κοτόπουλο η 4 τεμάχια μπούτι κοτόπουλο φιλέτο

1 πακέτο ξανθές σταφίδες

1 κρεμμύδι

Ελαιόλαδο για το τηγάνι

1 ποτηράκι κονιάκ (το υπόλοιπο χαλάλι, γιορτές έρχονται… σε χαμηλό με πάγο)

1 μικρή κρέμα γάλακτος

1 κύβο κοτόπουλο διαλυμένο μέσα σε 500 λίτρο καυτό νερό

Αλάτι και άσπρο πιπέρι

*για συνοδευτικό μπορούμε να βάλουμε πατάτες τηγανητές η απλό ρύζι βρασμένο

Εκτέλεση:

Διαλύουμε τον κύβο μέσα στο καυτό νερό.

Βάζουμε τις σταφίδες μέσα στο κονιάκ για να μουλιάσουν καλά.

Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι πολύ καλά.

Κόβουμε το κοτόπουλο σε κύβους και το αφήνουμε να στραγγίσει καλά από τα υγρά του. Σε ένα αντικολλητικό τηγάνι βάζουμε το ελαιόλαδο να ζεσταθεί αλλά όχι να κάψει. Ρίχνουμε μέσα το κοτόπουλο, ανεβάζουμε σε δυνατή φωτιά και το σωτάρουμε καλά από όλες τις πλευρές για να πάρει χρώμα και να ροδίσει.

Ρίχνουμε τις σταφίδες μαζί με το κονιάκ και το ψιλοκομμένο κρεμμύδι, συμπληρώνουμε υγρά από το ζωμό και την κρέμα γάλακτος.

Αλάτι πιπέρι κατά βούληση.

Αφήνουμε να μειωθούν τα υγρά στο μισό και να δέσει η σάλτσα

Αυτό ήταν.

Γιατί μερικές συνταγές είναι τόσο απλές και ταυτόχρονα τόσο δύσκολες σαν τις ανθρώπινες σχέσεις, και μερικοί άνθρωποι σε πληγώνουν όσο οι μεγάλες πόλεις.

Καλές γιορτές