Για κάποιο λόγο γίνανε όλα

Υπάρχουν Post τα οποία δεν ξέρω πώς να αρχίσω και πώς να καταλήξουν έτσι ώστε να δέσουν με τη συνταγή.

Συνήθως θα γράψω μια ιστορία, προσωπική η όχι δεν έχει σημασία, για να τη δέσω στη συνέχεια με το κυρίως κείμενο που είναι ή συνταγή.

Μερικές μέρες όμως δεν μου βγαίνουν τα λόγια και συνήθως γράφω γιατί πιστεύω πως όταν μιλώ δεν με ακούν. Μερικές μέρες δεν μου βγαίνει ούτε όμως ούτε και να γράψω και έτσι Postάρω μουσική.

Μιλάω σπάνια για μένα και εκεί που θα το κάνω θέλω να αξίζει, μπορεί να δείχνω αυτό το χαρούμενο και έξω καρδιά παιδί που υπερξοδέυω τον εαυτό μου στα social media αλλά βασανίζομαι από τους δαίμονες μου και κυρίως από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Γενικά είμαι καλός άνθρωπος μα ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι μου με μισούν υπάρχουν κάποιοι που με σιχαίνονται και έτσι υπάρχει ισορροπία. Βασικά πούτσα μου! Δεν με αφορά. Αλλά είμαι καλό παιδί μέσες άκρες. Έχω ελαττώματα πολλά, είμαι ξεροκέφαλος εγωιστής και αυτοκαταστροφικός. Δεν μπορώ τους ψεύτες και τους άκαρδους ανθρώπους. Δεν μπορώ αυτούς που δεν ερωτεύονται δεν μπορώ αυτούς που δεν αγαπάνε. Κάνω μεγάλες σφιχτές αγκαλιές. Σιχαίνομαι τη φέτα την κανέλα και το αρνί.

Και τα ψάρια.

Και το ρυζόγαλο.

Επίσης δεν μπορώ αυτούς που με πλησιάζουν γιατί θέλουν κάτι. Καλύτερα πες μου τι θες και θα στο δώσω απλόχερα αλλά πες το.

Φυσικά αυτό όταν έχεις να κάνεις με μαθητές ειδικά, αυτό είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι αλλά το συνηθίζεις.

Οι μαθητές είναι περίεργα πλάσματα.

Μερικές φορές όταν κάθομαι στην έδρα και έχω 35 μάτια καρφωμένα επάνω μου νιώθω αμήχανος και φοβάμαι λες και με σημαδεύουν με καραμπίνα στο κεφάλι. Ακούω τη φωνή μου την ώρα της παράδοσης και σκέφτομαι “σκέψου τα χρόνια στο ραδιόφωνο, μαλάκα σκέψου ότι είσαι μόνος, δεν σε βλέπουν μόνο σε ακούν” Μερικές φορές γυρίζω σπίτι μετά το μάθημα και από τον πονοκέφαλο κάνω εμετό, έχει συμβεί συχνά. Μερικές φορές τους κοιτάζω όταν μιλάνε με πάθος για τη μαγειρική, όταν κρέμονται από τα χείλια μου την ώρα της συνταγής, όταν μου λένε τι φαγητό έφτιαξαν και αν πέτυχε και αν δεν πέτυχε, και βλέπω ματάκια να λάμπουν και δακρύζω, μερικές φορές βλέπω τα χεράκια με τα μαχαίρια που τρέμουν την ώρα που κρατάνε το μαχαίρι βλέπω την αμηχανία στην εκτέλεση της συνταγής. Και χαμογελάω

Οι μαθητές μπορούν να σου πάνε τα νεύρα 0-100 σε dt και από το Ζενίθ στο Ναδίρ.

Ξοδεύω πολύ χρόνο μαζί τους, βγαίνουμε, πίνουμε, κάνουμε Caraoke, έχουμε μοιραστεί γάμους, αρραβώνες, κηδείες, χωρισμούς, τα πάντα! Κάνουμε παρέα είμαστε φίλοι! Λέμε καφρίλες,

Και τα αγαπάω τα παιδιά μου πολύ και είμαι περήφανος για αυτά.

Χοιρινό στην κατσαρόλα με μουστάρδα

Υλικά:

700 γραμμάρια κόντρα χοιρινή χωρίς κόκκαλο

(Περίπου Έξι κομμάτια είναι αυτό)

250 γραμμάρια καπνιστό μπέικον

1 κρεμμύδι ξερό

6 μανιτάρια

1 μικρή κρέμα γάλακτος (250ml)

1 κύβο βοδινού

Λευκό κρασί

Μουστάρδα κατά βούληση

Αλάτι, Κόκκινο Καπνιστό Πιπέρι

1 πακέτο χυλοπίτες η Ταλιατέλες

Εκτέλεση:

“Έπλυνα τα χέρια μου και μπήκα στην κουζίνα. Τώρα που το σκέφτομαι είχα να μαγειρέψω σπίτι μου 1,5 χρόνο και σήμερα μάλλον επιβάλλεται. Είχα μια κουραστική ημέρα και το μαγείρεμα μου βάζει τις σκέψεις μου σε τάξη. Τουλάχιστον κάπως έτσι σκεφτόμουν την ώρα που έκοβα το χοιρινό σε λωρίδες ενώ είχα βάλει ήδη μια κατσαρόλα με νερό στη φωτιά για να βράσουν τα ζυμαρικά και μια ακόμη με ελάχιστο ελαιόλαδο για να σοτάρω το χοιρινό.

Καλή η μαγειρική αλλά να χεις και κάποιον να σου κάνει τη λάντζα σκεφτόμουν και μετά σκεφτόμουν που έλεγε το αφεντικό μου τις προάλλες ότι η λάντζα λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά και έτσι έπλυνα και τα πιάτα από το μεσημέρι. Έτσι και αλλιώς όταν μαγειρεύεις επαγγελματικά με γκάζι, μετά η οικιακή κουζίνα φαίνεται μαρτύριο είναι η αλήθεια αλλά πάνω κάτω θα τσιγαριστεί το χοιρινό που θα πάει λέω και το ρίχνω μέσα στην κατσαρόλα με το ελαιόλαδο, αλλά εκείνη τη στιγμή για κάποιο γαμημένο λόγο δεν βρίσκω την ξύλινη κουτάλα μου, ανοίγω ένα συρτάρι βρίσκω 16 μαχαίρια μέσα, σκέφτομαι πόσα έχω ο μαλάκας τι θα τα κάνω; Τελικά βρίσκω την κουτάλα και οριακά πριν κολλήσει ανακατεύω καλά το χοιρινό και μετά  το παρατάω στην τύχη του γιατί θα μου χυθεί το νερό από τα μακαρόνια.

Ας πιάσω να κόψω το κρεμμύδι και τα μανιτάρια σε φέτες, να κόψω και το μπέικον να το χω έτοιμο, και να κοίτα να δεις που έβρασε το νερό.

Έριξα αλάτι μέσα και μετά τα ζυμαρικά και τα φερα δυο γύρες.

Ψιλόκοψα το κρεμμύδι, έκοψα φέτες τα μανιτάρια και λωρίδες το μπέικον, στο ίδιο ξύλο κοπής δεν γαμιέται το HACCP εγώ θα τα φάω.

Ρε μάνα έχουμε κάνα πρεζόκρασο να ρίξω μέσα στο γαμώκρεας;

Έχουμε λέει η μάνα μου και γω αναλογίζομαι για πιο λόγο έχουμε κρασί στο σπίτι μας και δεν το χω πίει; Ρίχνω μια καλή δόση στο κρέας, τραβάω και μια γερή τζούρα.

Ρε! Νόστιμο το γαμημένο ας πιώ μια ακόμη

Νηστικό αρκούδι δε χορεύει αλλά δεν μαγειρεύει κιόλας και το εν λόγω αρκούδι πείνασε πολύ.

Ευτυχώς γίνανε τα ζυμαρικά. Τα έριξα στο σουρωτήρι και τα ξέπλυνα, το κρέας πήρε χρώμα οπότε ας ρίξω μέσα και τα υπόλοιπα υλικά να ρίξω και την κρέμα και την μουστάρδα τον κύβο, λίγο αλάτι, ας δοκιμάζω Ο.Κ. νοσοκομειακό το έκανα πάλι, ας βάλω και την πάπρικα και ας το αφήσω να βράσει κάνα δεκάλεπτο, ίσα να ρίξω λάδι και στα μακαρόνια να μη κολλήσουν

Πιάνω τρίψω το τυρί.

“Για κάποιο λόγο γίνανε όλα” σκέφτομαι.