Ρυζότο με μανιτάρια Πορτσίνι και Μαύρη Τρούφα

Μαλάκες καταρχήν να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους γιατί ποτέ δεν ξες...

Εγώ όχι λεφτά για Μαύρη τρούφα και Πορτσίνι, ούτε για μανιτάρια κονσέρβα δεν έχω, μιας και τα φαγα όλα την Παρασκευή στα μπουζούκια, Ας είναι καλά αυτό το καλό το παιδί ο Λευτέρης ο μαθητής και φίλος μου, που με λυπήθηκε και μου έδωσε μερικά να φάω.

Μπουζούκια…. Ρυζότο με Μαύρη Τρούφα… ζω σαν να χουμε σπίτι μας αυτή τη βαθιά καταπράσινη ΠΑΣΟΚΑΡΑ από αυτό το παλιό το καλό το ορθόδοξο, που έπαιρνες μισθό και σου έμενε κιόλας.

Τότε που ο κόσμος πήγαινε στα μπουζούκια και πετούσε το μισό ΑΕΠ σε γαρύφαλλο κάνοντας τον επιτάφιο της Μητρόπολης Αθηνών να μοιάζει με παρτέρι επαρχιακού πάρκου.

Τότε… τω καιρό εκείνο που ο κόσμος στα μπουζούκια η ώρα 7 το πρωί έπαιρνε ΤΑΞΙ, όχι για να πάει σπίτι του, αλλά για να του πάει –το ταξί στη μπουζουκλερί- τσιγάρα και από μια πλάκα μπουγάτσα για τη λιγούρα.

Αυτά ανήκουν σε ένα ένδοξο παρελθόν ανακατεμένο με φτερά πούπουλα, μπόλικο Πανταζή, Κάτυ Σάρκ, Βάτες αρμαγεδών και μαλλί Περμανάντ, και το παρελθόν καλά θα κάνει να κάτσει εκεί που βρίσκεται.

Μπουζούκια δεν έχει καμία σημασία που η ώρα 23:00

Ο κόσμος κατεβαίνει κανονικά από το λεωφορείο και στήνεται στη σειρά για το πολυπόθητο τραπέζι –αυτό να ξες με άρεσε εμένα, έλα πιες τον κώλο σου αλλά μην πάρεις αμάξι-. Αρχική εντύπωση καλή. Σου λένε να είσαι εκεί να μην χάσεις την κράτηση και όντως ο κόσμος ήταν εκεί να μην χάσει την κράτηση.

Στάση 1^η Πόρτα: Λαμέ…. Λαμέ… Τρέσα.. Ψηλοτάκουνο δίδυμοι πύργοι και μια υπέροχη ευγένεια που ένιωσα τουλάχιστον ότι θα πάω στη Βέτα τη Βασίλισσα της Αγγλίας.

Στάση 2^η: Μετά την πόρτα πριν το τραπέζι. 4 Maitre, καμιά 50 ομοιόμορφα και εξαιρετικά μπορώ να πω ντυμένοι σερβιτόροι –οι περισσότεροι κάτι μεταξύ μοντέλου για το Sports Illustrated-

Στάση 3^η: Τραπέζι –στη γωνία δίπλα στο πόστο του Refill τραπεζιών, δίπλα στον τοίχο από γυψοσανίδα που κουνιόταν, ναι ο τοίχος κουνιόταν σα να χε Δεκάρι στο Κάβο Ντόρο-

Κοιτάω το χώρο γύρω μου και ανοίγω στο μυαλό μου το φάκελο “Δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά”. Η μπουζουκλερί πια θυμίζει Club και όχι αυτό που ήταν πάντα, σκέφτομαι την παροιμία που έλεγε ο παππούς μου. “Το μουλάρι όσο και να το στολίσεις άλογο δεν γίνεται” και εκείνη την ώρα περνάνε από μπροστά μου τα πρώτα κλασσικά δείγματα νεοελληνικής ομορφιάς. Οι γκομενέτες Ζηταβι που πάνε καρφί 1^ο τραπέζι κάτω από την πίστα, η χοντρή που δίνει χειραψία στο Μαιτρ και του χώνει το Πενηντάρικο στο χέρι και ξαφνικά βρίσκεται 10 τραπέζια πιο μπροστά, ο Σερβιτόρος που μου έφερε ολόκληρο μπουκάλι με τραβηγμένη με μαρκαδόρο γραμμή γιατί ήθελα μισό “πιείτε μέχρι τη γραμμή και μετά –που θα χετε γίνει κωλότρυπο και θα έχετε έρθει στο κέφι θα το γουρλώσετε όλο και είμαστε κομπλεδούρα- μου το επιστρέφετε” ..Αχ πουλάκι μου σκέφτομαι, όταν τα έκανα εγώ αυτά εσύ είχες: Γλώσσα – Γλώσσα – Μελέτη Περιβάλλοντος.

Βγαίνουν οι τριτοδεύτερες -αυτές που στα παλιά τα χρόνια έβγαιναν με κλειστά μικρόφωνα και μετά πήγαιναν καρφί στα Α’ τραπέζια για κονσομασιόν- αλλά δεν δίνω σημασία, βασικά δεν ξέρω αν έχω ξενερώσει η αν μεγάλωσα για να εντυπωσιάζομαι. Συνεχίζω να παρατηρώ τον κόσμο.

Σκάει παρέα με καμιά εικοσαριά άτομα –Λαχαναγορίτες, Χασαποταβερνιάρηδες, Κερχανατζήδες, ποιος ξέρει.. Σκεμπέδες, τρίχα κάγκελο στο στήθος μπλεγμένη με Χριστοπαναγίες ένθεν και εκείθεν- προφανώς φίλοι του ενός από του δεκάδες Μαιτρ, και σε χρόνο ντετέ σκάει από το πουθενά και στήνεται καναπές, τραπέζια, καρέκλες, νομίζω ότι αν είχανε θα βάζανε και κομοδίνο με σεμεδάκι επάνω.

Μέχρι να γυρίσω το μάτι μου από το τραπέζι “αυθαίρετο χτισμένο σε μια νύχτα” στον κώλο της τραγουδίστριας που είναι ντυμένη σαν Τριπαρισμένο Φλαμίγκο με διασταύρωση γαλοπούλας, και πίσω, οι τύποι έχουνε φύγει.

Μαλάκα στο θεό που πιστεύεις ήθελα να πάω να πάρω αγκαλιά το βοηθό σερβιτόρο και να κλάψουμε παρέα. Τον κοιτάω με κοιτάει “με βάλανε και κουβάλησα 20 ποτήρια για νερό και άλλα 20 για ποτό τα έστρωσα και φύγανε οι μπρούκληδες”

Και κει κατάλαβα ότι ο κόσμος στα σκυλάδικα/κωλάδικα/μπαράκια/ παραμένει αθεράπευτα παπάρας και δεν σέβεται τον εργαζόμενο.

Λέω να πάω στην τουαλέτα -υπερπαραγωγή-. Μπαίνεις στις αντρικές τουαλέτες και βλέπεις ότι ο κόσμος κατουράει πλένει χέρια φεύγει.

Περνάς έξω από τις γυναικείες, και συνειδητοποιείς ότι έχει λίγη περισσότερη ουρά από όση είχε έξω από το μαγαζί πριν μπεις, και βλέπεις 86 γκόμενες καθισμένες επάνω στον πάγκο του νεροχύτη βγάζουν σέλφι.

Καλά μωρή είστε ντιπ του γιατρού έτσι;

Μα τέρμα χαζόχαζες;

Πληρώνετε 190 γιουρίδια το μπουκάλι για να βγείτε σέλφι με τη φίλη σας στην τουαλέτα; Α δε πάμε καλά

Γυρίζω στο τραπέζι πόστο δίπλα στο πόστο του σέρβις, σκέφτομαι να τους βοηθήσω να αλλάξουν σακούλα; Να πάω να μάσω κάνα ποτήρι; Έχω ξεμείνει από τσιγάρα, δεν έχω ποτό, χασμουριέμαι σαν νήπιο. Γενικά μάλλον δεν περνάω καλά, όχι ότι δεν είναι καλά, μια χαρά είναι, εγώ έπαψα να ενθουσιάζομαι.

Έρχεται ο σερβιτόρος με το ύφος που έχω εγώ όταν πιάνω μαθητή μου αδιάβαστο και με σκονάκι. Λες και θα μου ζήταγε τα δανεικά πίσω ξέρω γω τι

“Να το πάρω το μπουκάλι κύριε;” –και να το βάλεις στον πάτο σου-

“Να το πάρετε” –και να το βάλεις στον πάτο σου δις-

“Θα μπορούσατε να πληρώσετε κύριε” –Εκεί ένιωσα ότι μιλάω με το Μπάτλερ από το Downton Abbey-

“Σας ευχαριστώ πολύ κύριε” –αη σαπέρα ωρέ... κύριε και κύριε λες και θα πεις μάθημα-

Φίρμες μπήκαν, βγήκαν, λουλούδια στρώθηκαν χαλί, τρέσες ανεμίστηκαν με χαρά, το λαμέ μας οδηγεί σαν τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ προς το ξημέρωμα και οι καντίνες γεμίζουν κόσμο.

Ο λαός περιμένει στη στάση το λεωφορείο και ο ήλιος ανατέλλει.

Φεύγοντας διπλώνω ένα δεκάρικο και το δίνω με χειραψία στο βοηθό σερβιτόρου.

Τουλάχιστον αυτός ήταν ο πιο τίμιος απο όλους τους.

Τόσα είχα τόσα έδωσα

Ρυζότο με μαύρη τρούφα και φρέσκα μανιτάρια πορτσίνι

Υλικά:

250 γραμμάρια ρύζι Arborio η Carnaroli

4 μέτρια φρέσκα μανιτάρια πορτσίνι

1 μαύρη τρούφα

1 κρεμμύδι

1 κύβος λαχανικών διαλυμένος σε καυτό νερό περίπου 500 ml

Μερικά ψιλοκομμένα φυλλαράκια μαϊντανό

Βούτυρο φρέσκο και τριμμένη παρμεζάνα για το τέλος.

Αλάτι πιπέρι κατά βούληση.

Εκτέλεση:

Πλένεις χέρια σηκώνεις μανίκια.

Καθάρισε και ψιλόκοψε το κρεμμύδι σε μικρά κυβάκια.

Καθάρισε με ένα βρεγμένο πανί και κόψε σε φέτες τα μανιτάρια πορτσίνι.

Πάρε το peeler που ξεφλουδίζουμε τα λαχανικά και κάνε φλύδες τη μαύρη τρούφα.

Πλένε, στέγνωσε και ψιλόκοψε το μαϊντανό.

Πάρε ένα τηγάνι με βαρύ πάτο και ρίξε μέσα λίγο ελαιόλαδο.

Τσιγάρισε το κρεμμύδι μαζί με τα μανιτάρια μέχρι να μαραθούν και ρίξε το ρύζι, ανακάτεψε και ξεκίνα να ρίχνεις κουτάλα κουτάλα το ζωμό περιμένοντας πρώτα να αποροφηθεί η μία κουτάλα πριν ρίξεις τη δεύτερη και ούτο καθεξής.

Όταν λίγο μαλακώσει το ρύζι, ρίξε μέσα και τις φλούδες μαύρης τρούφας και πάλι ζωμό.

Πριν σερβίρεις ρίξε μέσα μια καλή γενναία κουταλιά αγελαδινό βούτυρο και σέρβιρε με τριμμένη παρμεζάνα η τριμμένο πεκορίνο η τριμμένο κεφαλοτύρι τέλοσπαντων ότι θες εσύ.

Το ρυζότο πρέπει να χει λασπώδη υφή αλλά να κρατάει λίγο στο κέντρο

Αυτά.